Салавот айтувчиларни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам эшитадилар. Абдуллоҳ ибн Абу Вафо розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Жума куни менга салавотни кўпайтиринглар. Албатта, менга етказилади ва мен эшитаман”, дедилар (Имом Ибн Можа ривояти).
Мусулмон инсон ўзининг биродари янги кийим кийганини кўрса, уни бу неъмат ила табриклайди. Абу Саъид розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Агар Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобаларидан бири янги кийим кийса, унга: «Эскиртиргин. Аллоҳ таоло ўрнига бошқасини берсин», дейишарди». «Сунан» эгалари ривоят қилганлар.
Аллоҳ таоло Ерни ёйиб, яъни яшашга қулай қилиб яратгани баробарида унга сувларни оқизиб қўйди, турли ўт-ўлан, дов-дарахтларни ўстириб ҳам қўйди. Қуръони Каримнинг кýпгина сураларида Аллоҳ таоло инсонларга ато этган неъматларини эслатар экан, сувни ҳам зикр қилади: “Сизлар ýзларингиз ичаётган сувни (ýйлаб) кýрдингизми? Уни булутлардан сизлар ёғдирдингизми ёки Биз ёғдирувчимизми? Агар Биз хоҳласак, уни шýр ва аччиқ қилиб қýйган бýлар эдик. Бас, (шу обиҳаёт учун ҳам) шукр қилмаймизми?”. (Воқеа сураси, 68-70 оятлар).
Инсон ким бўлишидан қатъий назар, модомоки динга душманлик қилмас экан, унга бағрикенглик қилинади.
«Эй иймон келтирганлар! Аллоҳ сизга ҳалол қилган пок нарсаларни ҳаром қилманг. Ҳаддингиздан ошманг. Албатта, Аллоҳ ҳаддидан ошувчиларни севмас. Ва Аллоҳ сизга ризқ қилиб берган ҳалол-пок нарсалардан енглар. Ўзингиз ишонган Аллоҳга тақво қилинг» (Моида сурасида 87-88 оят).
Фарзанд яхшиликни ҳам, ёмонликни ҳам илк бор оилада кўради. Ота-она унга ҳар бир ишда ўрнакдир. Болалар катталарнинг юриш-туришига, ҳулқ-атворига тақлид қилади. Уларни тўғри йўлга солиш учун ота- оналарнинг ўзлари тарбияли бўлишлари зарур.
Дунёдаги ҳар бир нарса: сув, ер, ҳаво, ҳайвонот-у наботот олами барчаси, Аллоҳ таолонинг аниқ ўлчови асосида бир-бирига боғлиқ ҳолда яратилган. Агар бу боғланиш бир оз бўлса ҳам бузилса, инсон учун ҳам, табиат учун ҳам қатор муаммолар келиб чиқади, ҳатто, табиат ва инсоният ҳалокатигача бориб етади.
Ўтмишдаги солиҳ кишилар беҳуда сўзлардан ҳамиша чекинишган, улар ўрнига сукутни афзал кўришган. Абулқосим Замахшарий: «Агар тилингни ортиқча сўзлашдан тия олмасанг, унинг жиловини шайтонга топширган бўласан», деган.
