Аллоҳ таоло марҳамат қиладики: “Айтинг: «Аллоҳдан бошқа осмонлар ва Ердаги бирор кимса ғайбни билмас». Улар қачон қайта тирилишларини ҳам сеза олмаслар”. (Намл сураси, 65-оят)
Мен ўйлайманки, ибодатнинг мағзи бўлган дуони Аллоҳга яқинлаштирувчи қурбат эканини, балки Мустафо соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтганларидек, дуонинг ўзи айнан ибодат эканини билмайдиган мусулмон киши бўлмаса керак.
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) бундай деганлар: «Одамларнинг яхшилари мен билан яшаганлар, сўнг улардан кейингилар, сўнг улардан кейингилар» (Имом Бухорий ва Муслим ривояти).
Имом Мотуридийга Ислом уламолари турли хил илмий унвонларни берганлар. Масалан, “Имомул ҳудаа” (ҳидоятга бошловчи имом), “Аламул ҳудаа” (ҳидоят маёғи), “Мусаҳҳиҳу ақоидил муслимийн” (мусулмонларнинг ақидаларини ҳар хил бидъат ва хурофотлардан тозаловчи киши), “Раису Аҳлис суннаҳ” (Аҳли сунна вал жамоа раиси) ва бошқалар.
Динимиз тўғрисида Пайғамбаримиз алайҳиссалом шундай дедилар: Ислом беш устун билан бино бўлади: Аллоҳга иймон келтириш, намозни адо этиш, бир ой рамазон рўзасини тутиш, закот бериш ва умрида бир бор қурби етса ҳаж амалини бажариш.
Имом Аҳмад ибн Ҳанбал сафарлардан бирида қоронғи тушгач, бир қишлоқда тўхтадилар. Тунаш учун масжиддан бошқа жой топа олмагач, у ерга кириб, энди ётмоқчи бўлган эдилар, ўша атрофда айланиб юрган бир соқчи у кишини кўриб қолиб, масжиддан чиқариб юбормоқчи бўлди.
Самура ибн Жундуб розияллоҳу анҳу айтадилар: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи вассаллам саҳобаларга кўп айтадиган гапларидан бири: “Сизлардан бирорталарингиз бугун туш кўрдими?”-дер эдилар. Бас, у зотга Аллоҳ хоҳлаган киши кўрган тушини айтиб берарди.
Одамий эрсанг демагил одамий,
Оники йўқ халқ ғами, дин ғами.
