Аксар аҳолиси мусулмонлар бўлган диёрларда яширинча фаолият олиб бораётган “миссионерлар”лар ўз фаолиятларини кишиларнинг қалби ва онгини эгаллашга қаратишган. Мустамлакачиларнинг “бўлиб ташла ҳукмронлик қил” шиорига мувофиқ улар жамият орасида бўлинишни ҳосил қилиш, қадриятлар меъзонини бузиш, ўзликдан маҳрум қилиш орқали шахсий манфаатларига эришишни кўзлашади.
Фойдали илм ўрганган кишини ўлимидан кейин ҳам инсонлар ҳурмат билан эслашади. Илм абадий тирикликдир. Жоҳил киши тириклигидаёқ ўлик ҳисобланади. Билимли инсон Ҳаётдан кўз юмганидан кейин ҳам тирикдир!
Ҳар бир соҳанинг илми ўз аҳлларидан, биладиган кишиларидан сўралади. Ҳар бир соҳани ўз олимлари бор агар мана шу мезонга амал қилинса инсонлар саодат йўлида бўладилар.
Islom poklik dini ekanligi hammaga ma’lum. Payg’ambar (s.a.v.): ”Poklik iymondandir” deganlarining o’zi bu borada boshqa gapga o’rin qoldirmagan bo’lsa ham, har bir narsada-kiyimda, badanda, makonda va boshqa narsalarda ozodalik islomning talabi ekanligini bilishimiz kerak.
Alloh taolo Muhammad sollallohu alayhi vasallamga mukammal shariatni nozil qilib, Rasululloh alayhissalom buyurgan narsani qilishga, qaytarganidan qaytishga amr etdi
- қурбонлик учун беш ёшга тўлган туя, икки ёшга тўлган қорамол,олти ойга тўлган қўй, бир ёшли эчки ярайди.
Қурбон хайити байрами муносабати билан ўзига тўқ, зарурий эҳтиёжларидан қиймати кумуш нисоби миқдорига етадиган ошиқча мулкга эга бўлган ҳар бир мусулмонга қурбонлик сўйиш вожиб ибодатлардан ҳисобланади.
Аллоҳ таоло ўз фазлу карами ва ҳикмати билан айрим кунларни бошқаларидан афзал қилди. Оят ва ҳадислардан келган далилларга биноан, зулҳижжа ойининг аввалги ўн куни дунё кунларининг энг афзали саналиб, ушбу кунларда қилинган амаллар бошқа кунлардагига қараганда Аллоҳ таолога суюклироқдир. Афсуски, кўпчилигимиз бу кунларнинг келиб-кетганини сезмай, жуда кўп ажру савоблардан бебаҳра қоламиз.
