Шу йили асал йиғиш мавсумида не кўз билан кўрсамки нақд 6 та қуттида араб тилидага “Аллоҳ” ёзуви бор эди.
"Энди гал меники, мусулмоннинг мусулмонда ҳаққи бор”-деди
Муҳаммад ибн Умар ибн Ашъас Пайкандий айтганлар: «Абдуллоҳ ибн Аҳмад ибн Ҳанбалдан эшитдим. У киши оталарининг: “Хуросон аҳлининг ҳадисда билимдонлиги тўрт киши билан мукаммал бўлди: Абу Зуръа Розий, Муҳаммад ибн Исмоил Бухорий, Абдуллоҳ ибн Абдураҳмон Самарқандий, Ҳасан ибн Шужоъ Балхий”, – деганларини эшитган эканлар».
Яҳё ибн Жаъфардан эшитдим: Агар Муҳаммад ибн Исмоилнинг умрларига ўзимнинг умримни қўшиб беришга қудратим етганда эди, шундай қилардим. Чунки менинг ўлимим ̶ бир инсоннинг ўлиши, унинг вафоти эса илмнинг кетишидир.
Имом Бухорий сўрадилар: “Яна саволингиз борми?” Ражо уялган ва тортинган ҳолатда: “Ҳа, бор”, ̶ дедилар. Бухорий: “Ундай бўлса сўранг”, ̶ дедилар.
Изн сўровчини яна одобларидан бири, қўполлик қилмаслиги, одоб билан уч мартагача изн сўраши, жавоб бўлмаса, қайтиб кетмоғлиги лозим.
