Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ибодат қилинадиган бирор кун Зулҳижжанинг ўн кунига қараганда Аллоҳ таолога маҳбуб эмас. Ундаги ҳар бир куннинг рўзаси бир йилга баробардир. Ундаги ҳар бир кечада қоимлик қадр кечасида қоимликка баробардир», дедилар» (Имом Термизий, Ибн Можа ва Байҳақий ривояти).
Kitob oʼqish orqali inson halol va haromni, yaxshilik va yomonlikni, ezgulik va yovuzlikni, haq va nohaqni, adolat bilan zalolatni ajratib oladi. Yaxshiliklar natijasi rahmat, yomonliklar oqibati esa mazammat ekanini anglab yetadi. Kitob insonning ikki dunyosini obod qiladigan xazinadir.
ХIХ аср охири ХХ аср бошларида Туркистонда рўй берган иқтисодий-сиёсий ҳаракатлар ҳосиласи улароқ жамиятда янги тизим, янги ҳаёт барпо бўлаётганидан далолат эди.
Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бемор бўлган яҳудийни кўргани борар эдилар.
Шайҳ Ваҳбий Ғоважий Мулла Али Қори раҳимаҳуллоҳ тарафдан ал-Фиқҳ ал-акбарга ёзилган шарҳни таҳқиқ қиларкан шундай деган: “ал-Фиқҳ ал-акбар имом Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳнинг имлоси ва таълифидир.
Шу кунларда мамлакатимизга Эрон ҳудудларидан иссиқ ҳаво кириб келаётгани кузатиляпти. Бу ҳақда гидрометеорология маркази ходимлари, об-ҳавони доимий таҳлил қилиб борадиган мутахассислар юртдошларимизни огоҳлантиришяпти.
Ҳар қандай тарбия, хусусан насиҳат оиладан бошланади. Тарбиянинг бош мақсади – бир-бирига меҳр-оқибатли инсонларни вояга етказишдир. Ота ва оналар яна унутмасинларки, бугун фарзандлари тарбиясига эътибор бермаган киши орадан йиллар ўтгач, уйсиз, оиласиз қолади.
Кибр жуда хатарлидир. Бир куни Набий саллоллоҳу алайҳи ва саллам масжидда саҳобалар билан ўтирганларида уларга дедилар:
