Ким тоғдан ўзини ташлаб, жонига қасд қилса, у жаҳаннам оловида абадулабад ўзини пастга ташлайди. Ким заҳар ичиб жонига қасд қилса
Ватанга муҳаббат ота-она, оиласига, элу юртига, удумлар-миллий қадриятларга, улар туғилиб ўсган тупроқ, отаси эккан ва у билан бирга улғайган дарахт, онаси тебратган бешикка бўлган муҳаббат
«Албатта, Аллоҳ адолатга, эзгу ишларга ва қариндошга яхшилик қилишга буюради ҳамда бузуқчилик, ёвуз ишлар ва зулмдан қайтаради. Эслатма олурсиз, деб (У) сизларга (доимо) насиҳат қилур».
У киши чиройли юзли, одамшинаванда, сахий, тақводор ва фақат билган нарсаларини гапирадиган ишончли киши эдилар. У кишини чиройли эътиборлари, аниқ қарашлари ва қиёслари фиқҳда мукаммал эканликлари ва шу бобда имом бўлганликлари тан олинган.
Аlloh taolo bunday marhamat qiladi: “Аfvni qabul qilib oling, yaxshilikka buyuring, johillardan esa yuz oʼgiring”. (Аʼrof surasi, 199-oyat)
“Бағрикенглик” сўзи деярли барча тилларда бир хил ёки бир-бирини тўлдирувчи мазмунга эга. Уларни умумлаштириб “бағрикенглик” чидамлилик, бардошлилик, тоқатлилик, ўзгача қарашлар ва ҳаракатларга ҳурмат билан муносабатда бўлиш, мурувватлилик, ҳимматлилик, кечиримлилик, меҳрибонлик, ҳамдардлик каби маъноларга эга дейиш мумкин.
Ибн Умаррозиаллоҳу анҳу ривоятдан қилинади: "Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтадилар: "Бир дарахт бор, барги тушмайди, у мусулмон кишининг мисолидир. Айтинг-чи, бу қайси дарахт?" Одамлар саҳродаги дарахтларнинг номларини айта бошладилар. Абдуллоҳ ибн Умар айтадилар: Кӯнглимга, хурмо дарахти бӯлса керак, деган фикр келди, лекин айтишга уялдим". Одамлар: "Ё Расулуллоҳ, ӯзингиз айтингчи", дейишди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: "У хурмо дарахтидир"-, дедилар" (Бухорий ривоят).
Ҳазрати Али (к.в) эса, ўз томонидан ҳакамлик қилишга Абу Мусо ал-Ашъарийни юборади. Абдураҳмон ибн Авф машҳур саркарда бўлиб, уруш ҳийлаларини яхши биладиган, вазиятни тушунадиган саҳоба эди
